Γεννήθηκε στο Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας το 1914. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1936-1940), ζωγραφική με τον Παρθένη και χαρακτική με τον Κεφαλληνό. Αποφοίτησε με μια τρίμηνη υποτροφία στη ζωγραφική, ένα βραβείο και δυο επαίνους στην χαρακτική. Ήταν μεταξύ των μαθητών του Κεφαλληνού που σχεδίασαν τις γνωστές αφίσες για τον Πόλεμο, το 1940-41. Οργανώθηκε από νωρίς στην Αντίσταση και εικονογράφησε με ξυλογραφίες πολλά παράνομα έντυπα. Το 1949 συμμετείχε στην ίδρυση της ομάδας «Στάθμη».
Η πρώτη ατομική της έκθεση (1955, Ζαχαρίου) συνέπεσε με μια καθοριστική στροφή στην τεχνική της: βαθμιαία άρχισε να χαράσσει τα έργα της κατευθείαν σε πέτρα και όχι σε ξύλο. Η επεξεργασία και η τελειοποίηση αυτής της εντελώς προσωπικής τεχνικής έγινε αναπόσπαστο μέρος της εξέλιξης του χαρακτικού της έργου.
Η τέχνη της καλύπτει ένα ευρύ θεματολογικό φάσμα, από καθημερινές σκηνές μέχρι μυθολογικές αλληγορίες, που μαρτυρούν πάντοτε μια κοινωνική ευαισθησία και μια βαθιά ανθρωπιστική διάθεση. Η αισθητική της κρατάει ισχυρούς δεσμούς με την ελληνική παράδοση, αλλά προχωρεί σε τολμηρές αφαιρετικές σχηματοποιήσεις που αποκτούν, με τον καιρό, ιδιαίτερη ένταση, μέσα από την αντίθεση του μαύρου-άσπρου. Όσο ήταν εξόριστη στη Γυάρο (με τη δικτατορία του 1967), κατόρθωσε να εκφραστεί ζωγραφίζοντας βότσαλα με μαύρο μελάνι. Αλλά τα πιο ώριμα έργα της, μετά το 1970, είναι τα μεγάλων διαστάσεων χαρακτικά με τις λιτές μνημιακές μορφές, τις οποίες χάρασσε σε ψαμμίτη και τύπωνε σε λευκό χαρτί.
Παρουσίασε το έργο της σε περισσότερες από 20 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε ομαδικές και διεθνείς διοργανώσεις: στη Μπιενάλε της Λουμπλιάνα ανελλιπώς από το 1956 ως το 1977, στη Μπιενάλε του Τόκιο από το 1960 ως το 1970, στη Μπιενάλε του Sao Ρaolo το 1957, στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1966, όπου τιμήθηκε με το Διεθνές βραβείο Λιθογραφίας Tamarind. Βραβεύτηκε επίσης το 1958 στη Μπιενάλε Αλεξανδρείας (Α’ Βραβείο Χαρακτικής) και στη Μπιενάλε Χαρακτικής του Λουγκάνο (Premium ex æquo). Το 1965 εξελέγη επίτιμο μέλος της Academia Fiorentina delle Arti del Disegno και το 1976 πήρε το A’ βραβείο στη Διεθνή Έκθεση Intergrafik του Ανατολικού Βερολίνου.
Το 1980 εκτέθηκε αναδρομικά η δουλειά της στην Εθνική Πινακοθήκη. Μετά το θάνατό της (Αθήνα 1988) έχουν οργανωθεί πολλές τιμητικές αναδρομικές της εκθέσεις και αφιερώματα (1991, 1992, 1994, 1996, 1998, 2011...)
Το 1995 ιδρύθηκε στο Αιτωλικό το «Κέντρο Χαρακτικών Τεχνών και Μουσείο Βάσως Κατράκη», το οποίο εγκαινιάστηκε το 2006, με μόνιμη έκθεση όλου του έργου της.