Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1883. Σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείον των Τεχνών (πρόγονο της ΑΣΚΤ Αθηνών), με τους Γ. Ιακωβίδη και Γ. Ροϊλό και χαρακτική με τον Ν. Φέρμπο (1900-1914). Εμφανίστηκε πρώτα ως εικονογράφος και γελοιογράφος σε περιοδικά και εφημερίδες (1905 – 1918). Μετά ασχολήθηκε με τη διαφήμιση και το 1919 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της διαφημιστικής εταιρείας GEO, στην οποία οφείλονται οι πρώτες επαγγελματικές αφίσες στην Ελλάδα. Από τη δεκαετία του 1920 εικονογράφησε πολλά βιβλία γνωστών συγγραφέων, συνεργάστηκε με το περιοδικό Φραγγέλιο του Ν. Βέλμου και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη χαρακτική, κυρίως με την ξυλογραφία. Σε αυτό το διάστημα ταξίδεψε στην Ευρώπη (Γαλλία και Γερμανία), κάτι που εξηγεί τις εμφανείς επιρροές της παρισινής τέχνης και, σπανιότερα, του γερμανικού εξπρεσιονισμού στο έργο του.
Η πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα (1930, Στρατηγοπούλου) περιλάμβανε 100 περίπου έργα ζωγραφικής και χαρακτικής (τοπία, γυμνά και νεκρές φύσεις). Το ίδιο έτος πρωτοστάτησε στην επανασύσταση της «Ομάδας Τέχνη» και διεκδίκησε την νέα έδρα της Χαρακτικής στην ΑΣΚΤ (την οποία τελικά κατέλαβε ο Κεφαλληνός).
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 ακολούθησε την αντιστασιακή δράση του Ε.Α.Μ. και δημιούργησε ξυλογραφίες εμπνευσμένες από τις συνθήκες της Κατοχής. Συμμετείχε δυναμικά στην ίδρυση του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (1945) και από το 1950 ήταν μέλος της Ομάδας «Στάθμη».
Το έργο του κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία της ελληνικής τέχνης, για τη συμβολή του στην αυτονόμηση της χαρακτικής ως ανεξάρτητης καλλιτεχνικής έκφρασης. Ιδιαίτερα οι ξυλογραφίες και οι χαλκογραφίες του διακρίνονται για την υψηλή εικαστική τους ποιότητα και την άψογη τεχνική τους εκτέλεση.
Στη διάρκεια της ζωής του έκανε 6 ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μεταξύ άλλων εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας (1938, με τους Κ. Παρθένη και Μ. Τόμπρο), και στις Α’ και Ε’ Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1955 και 1963). Το 1960 τιμήθηκε με το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικα.
Μετά το θάνατό του (Αθήνα 1965) οργανώθηκαν δύο αναδρομικές εκθέσεις του χαρακτικού του έργου (1965, Νέες Μορφές και 1983, Εθνική Πινακοθήκη). Το 2000-2001, στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, παρουσιάστηκε μια ενιαία αναδρομική έκθεση του ζωγραφικού και χαρακτικού του έργου και εκδόθηκε λεύκωμα με πλήρη κατάλογο των χαρακτικών του.