Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1952. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, στο εργαστήριο του Γιώργου Μαυροΐδη (1970-1974) και συνέχισε τις σπουδές του στη Λυών και στο Παρίσι (1978-81), όπου παρακολούθησε το εργαστήριο του Leonardo Cremonini στην École Nationale Supérieure des Beaux-Αrts. Μαθήτευσε επίσης για ένα διάστημα κοντά στο Γιάννη Τσαρούχη.
Στην πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1982, Συλλογή) παρουσίασε μια παραστατική ζωγραφική που αξιοποιούσε την παραδοσιακή τεχνική της ελαιογραφίας. Οι πίνακες απεικόνιζαν εσωτερικούς χώρους και νεκρές φύσεις, με ρεαλιστικό τρόπο και θερμά χρώματα. Το έργο του προσέχτηκε αμέσως και συνδέθηκε με μια γενικότερη στροφή προς τις παραδοσιακές φόρμες, στην οποία συμμετείχαν πολλοί νέοι Έλληνες ζωγράφοι εκείνα τα χρόνια. Αυτή η τάση θεωρήθηκε ότι αντιπροσωπεύει ένα είδος ελληνικού μεταμοντερνισμού.
Τα επόμενα χρόνια η ζωγραφική του έγινε πιο σύνθετη ως προς την απόδοση του χώρου και τη χρήση των χρωμάτων, αλλά και ως προς το νοηματικό περιεχόμενο των έργων, με σαφέστερες αναφορές στην αναπόφευκτη φθορά του χρόνου, στη μοναξιά και στην εγκατάλειψη. Πάντως τα δραματικά στοιχεία, που παραπέμπουν άλλοτε στο Μπαρόκ και άλλοτε στον εξπρεσιονισμό, δεν αλλοιώνουν την αναπαραστατική πιστότητα. Στα πιο πρόσφατα έργα του ασχολείται με γυναικεία πορτρέτα και γυμνά, τα οποία αντιμετωπίζονται με μια ακόμα πιο δραματική γραφή και κάνουν πιο φανερό τον υπαρξιακό στοχασμό που διατρέχει το σύνολο της ζωγραφικής του.
Έχει πραγματοποιήσει αρκετές ατομικές εκθέσεις, κυρίως στην Ελλάδα, κι έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία, Η.Π.Α., κ.ά.). Ήταν μεταξύ των 17 νέων ζωγράφων που παρουσιάστηκαν το 1990 στην (ιστορική, πλέον) έκθεση Για ένα νέο Ουμανισμό, που επιμελήθηκε η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα στο Πολιτιστικό Κέντρο Espace des Esselieres του Villejuif, στο Παρίσι.