Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1894. Ξεκίνησε με σπουδές στο Πολυτεχνείο της Γάνδης (Βέλγιο, 1912), αλλά τις εγκατέλειψε και γράφτηκε στην Ecole des Beaux Arts, στο Παρίσι. Το 1914, αρνούμενος να συμμετέχει στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, αποσύρθηκε στην Αλεξάνδρεια, όπου σχετίστηκε με λογοτεχνικούς κύκλους και δημοσίευσε μελέτες για την τέχνη. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1919 για να ολοκληρώσει τις σπουδές του (Ecole des Beaux Arts, με τον χαράκτη Gabriel Bellot) και έμεινε στη Γαλλία τα επόμενα δέκα χρόνια. Στο μεταξύ, διατηρούσε φιλικές σχέσεις με πολλούς Έλληνες ποιητές (Σικελιανό, Καβάφη, Βάρναλη, κ.ά.). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 είχε γίνει γνωστός στη Γαλλία για τα χαρακτικά και τις εικονογραφήσεις του. Το ελληνικό κοινό θα τον γνωρίσει από ένα εκτενές άρθρο του Κώστα Βάρναλη στο περιοδικό Φιλική Εταιρεία, το 1925.
Τα πρώτα του χαρακτικά διακρίνονται για το ρεαλισμό και τη γραφικότητά τους. Αργότερα τα περιγραφικά στοιχεία υποχωρούν και οι μορφές γίνοντα πιο αφαιρετικές. Παράλληλα τονίζεται η συμβολική διάσταση και η δραματικότητα των παραστάσεων. Η αφαιρετική διαδικασία και οι καθαρές γραμμές, μέσω των οποίων ο χαράκτης αναζητά την ουσία των θεμάτων του, ήταν στοιχεία πρωτοποριακά για την εποχή.
Σταθμός στην πορεία του ήταν η εκλογή του, το 1931, στη νεοσύστατη έδρα Χαρακτικής της ΑΣΚΤ Αθηνών, όπου οργάνωσε υποδειγματικά το Εργαστήριό του. Εκεί δημιουργήθηκαν οι γνωστές πατριωτικές αφίσες, με την κήρυξη του Πολέμου του ’40. Το 1942, οι ιταλικές αρχές τον συνέλαβαν μαζί με τρεις μαθητές του, για «ηττοπάθεια και κομμουνιστική δράση» εξαιτίας έργων τους με θέμα το λιμό της Αθήνας. Από το 1954 ως τον θάνατό του ήταν διευθυντής της ΑΣΚΤ. Αφοσιώθηκε με πάθος στη διάδοση της χαρακτικής και της τέχνης του βιβλίου στην Ελλάδα και δίδαξε τους σημαντικότερους Έλληνες χαράκτες (και ζωγράφους) της μεταπολεμικής εποχής.
Από τις πολλές και σημαντικές εικονογραφήσεις του, ξεχωρίζουν τα λευκώματα: Το Παγώνι, 1946 και Δέκα Λευκαί Λήκυθοι, 1956. Κέρδισε δύο φορές το πρώτο βραβείο της Εταιρείας Φιλοτέχνων (1939, 1946). Σχεδίασε επίσης γραμματόσημα για τα ΕΛΤΑ (1950-54), μερικά από τα οποία διακρίθηκαν διεθνώς.
Συμμετείχε σε εκθέσεις βιβλίου και σε ελάχιστες ομαδικές. Γενικώς απέφευγε να εκθέτει τα έργα του.
Λίγο μετά το θάνατό του (Αθήνα 1957), οργανώθηκε αναδρομική έκθεση έργων του στην ΑΣΚΤ (1958). Το 1991 το ΜΙΕΤ εξέδωσε 2 τόμους με τη βιογραφία του, τα κείμενα και την αλληλογραφία του και, το 1993, οργάνωσε πλήρη αναδρομική έκθεση του έργου του.