Γεννήθηκε στη Μαγνησία Μικράς Ασίας το 1914 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ, με τον Δ. Μπισκίνη και τον Κ. Παρθένη (1931-1936). Ωστόσο είχε αρχίσει από νωρίτερα να δημοσιεύει σκίτσα και να εκθέτει στην Αθήνα (1930, Ατελιέ και 1931, Άσυλο Τέχνης), κυρίως τέμπερες με εμφανείς κυβιστικές επιρροές. Ο προσανατολισμός του προς την ευρωπαϊκή μοντέρνα τέχνη συνδυάστηκε με ένα έντονο ενδιαφέρον για την παραδοσιακή και τη λαϊκή τέχνη, κάτι που χαρακτηρίζει γενικότερα τη Γενιά του Τριάντα.
Μετά από μια περίοδο αρκετά έντονης καλλιτεχνικής δραστηριότητας (δεκαετία 1940) αποσύρθηκε από την καλλιτεχνική ζωή. Απομονώθηκε στο σπίτι του και αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και στα γραπτά του, αρνούμενος να εκθέτει, να πουλάει ή να συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο στα καλλιτεχνικά πράγματα, επί 25 χρόνια. Έκανε μόνο ένα σύντομο ταξίδι στην Ευρώπη το 1952 και δούλευε ως καθηγητής τεχνικών στη Μέση Εκπαiδευση και στο «Ελληνικό Σπίτι» της Αγγελικής Χατζημιχάλη.
Η επιστροφή του στον εικαστικό χώρο, με μια έκθεση στη γκαλερί Ώρα το 1975, θεωρήθηκε ως μείζον καλλιτεχνικό γεγονός της Μεταπολίτευσης. Η ζωγραφική του και οι απόψεις του περί τέχνης δημιούργησαν μεγάλο ενδιαφέρον. Η αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη (1978) τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους της γενιάς του. Ακολούθησαν και άλλες εκθέσεις του, ατομικές και ομαδικές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μέχρι το 1982, οπότε εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε της Βενετίας και συμμετείχε στα Ευρωπάλια, στο Βέλγιο, όπου παρουσιάστηκε μεταξύ των «Δασκάλων» της ελληνικής τέχνης. Έκτοτε απομονώθηκε και πάλι, μέχρι το θάνατό του το 1995.
Η ζωγραφική του, κατά κανόνα ανθρωποκεντρική, διακρίνεται για τη στιβαρότητα του σχεδίου, τις δυναμικές συνθέσεις και την ιδιότυπη χρήση του χρώματος. Τα θέματά του αναφέρονται συχνά στον κόσμο της εργατικής τάξης, με ρεαλιστικό ή συμβολικό τρόπο. Το έργο του, και γενικότερα η περίπτωσή του, έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις, με αποτέλεσμα ένα είδος μυθοποίησης, με κέντρο την αναμφισβήτητη ποιότητα της δουλειάς του, τις ιδεολογικές, θεωρητικές και ψυχολογικές του ιδιαιτερότητες, τη συγκρουσιακή του σχέση με τον Τσαρούχη, την τάση του για απομόνωση, κ.λπ.
Πέθανε στην Αθήνα το 1995. To 2001 η Ακαδημία Αθηνών τον τίμησε οργανώνοντας έκθεση έργων του στο χώρο της.
Το 2005 εκδόθηκε μονογραφία για το έργο του.