Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1930. Πρώτος δάσκαλός του στη ζωγραφική ήταν ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1954-1958) με καθηγητές τους Γ. Μόραλη και Σ. Παπαλουκά, αφού εγκατέλειψε τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Ιατρική.
Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στη Θεσσαλονίκη (1964, Τέχνη). Έκτοτε πραγματοποίησε πάνω από 10 ατομικές εκθέσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Κύριο θέμα της ζωγραφικής του ήταν εξαρχής ο αστικός χώρος της γενέτειράς του, της Θεσσαλονίκης. Στα πρώτα του έργα η παρουσία ανθρώπινων μορφών είναι σπάνια. Αντίθετα, στην επόμενη φάση της δουλειάς του, κατά την περίοδο της Δικτατορίας, οι ανθρώπινες φιγούρες συμβάλλουν στη διατύπωση κριτικών μηνυμάτων. Τον ίδιο στόχο εξυπηρετούν και οι μορφές μηχανημάτων που δεσπόζουν σε ορισμένα έργα του αυτής της περιόδου. Ξεχωριστές ενότητες αποτελούν τα τοπία της Σαντορίνης και οι Νεκρές Φύσεις που ζωγραφίζει κυρίως μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Πολλά από τα έργα του έχουν ξαναδουλευτεί αρκετά χρόνια μετά την αρχική ολοκλήρωσή τους. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση μιας σειράς αφηρημένων συνθέσεων του 1968, μέσω των οποίων ο καλλιτέχνης ερευνούσε τις χρωματικές σχέσεις. Όλα σχεδόν τα έργα αυτής της σειράς ξαναδουλεύτηκαν το 1980.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επανέρχεται στην εικόνα της Θεσσαλονίκης, την οποία αποδίδει τονίζοντας τις επεμβάσεις του σύχρονου τρόπου ζωής στην όψη της πόλης.
Παράλληλα με τη ζωγραφική, ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και τις γραφικές τέχνες. Κείμενά του για την τέχνη έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Ήταν ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος (ΣΚΕΤΒΕ, 1983) και πρωτοστάτησε στις προσπάθειες ίδρυσης Σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.
Μετά το θάνατό του (Θεσσαλονίκη 1984), οργανώθηκε αναδρομική του έκθεση στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης (1985). Ακολούθησαν άλλες τρεις αναδρομικές του στη Θεσσαλονίκη (2000, 2004 και 2010).